ठरवून प्रेम करणे म्हणजे फार होते
तहानेला इतके जळ फार फार होते

बुडत्याला आधार हवा काठीचातरी
जगाची नेमक्यावेळी तलवार होते

अरे सावलीला काहीएका मन नाही
सश्यासाठी ती उंच घार तयार होते

नाक घासलेच शेवटी तुझ्या पायावर
कोणत्या वरदानास तुही तय्यार होते

नाजुक ती परिस्थिती हळवे गाव होते
हाल मनाचे कळी कळीला यार होते

नचिकेत

नात्याआड चाललेला काय व्यवहार आहे
मुलाने आईस विचारले तु मला काय दिले

जळात खोल जाता कितीक संदर्भ बदलतात
माणसात विभाग गेला पैश्याने काय दिले

किती सहज सोपेच होते व्यवहार आप्तांचे
पगार मागितला त्यांनी प्रेमाने काय दिले

ढग दाटले जरुर होते पाउस पडला नाही
हवामान खात्याच्या त्या सुचनांनी काय दिले

ती आली होती जीवनात काय करुन गेली
शेवटी वाळवंटास हिरवाईने काय दिले

तिने दिला होता ओठी एक प्याला जीवनाचा
याच अमली पदार्थाने किती काय काय दिले

नचिकेत

सख्य तुझे सगळ्यांशीच सर्वविदीत आहे
नेमके तुझ्या ऋतूंनी मला वगळले कसे

उन्हात वाढलो मी तसाच मोठा झालो
अनायास सावलीचे अहम झळकले कसे

नाजूक वाट नाही जर हे आयुष्य आहे
मजबुत सांधलेले नातेच तडकले कसे

सगळेच सारखे होते कमी अधिक प्रमाण
व्यवस्था लोण राबली झेंडे फडकले कसे

जाणार प्राण होता एव्हढ्यात ती आली
कळले मला आता जीवन धडकले कसे

सराईत साक्षीस भेटले नेहमी तिथे
कोर्टाने दाखवले जीवन सरकले कसे

नचिकेत

माझा होतो आहे ठोस वारसा
नाही आता मीही तुझा सारखा

सोडुन गेली आहे तू विराणी
ऐकत राहतो तिला तसे सारखा

कोणते गणित आरंभले जीवना
भाग जातो काय शून्यास बारका

झाले हे इतके जगणे काय जुने
जिर्णोद्धारा न या मिळती तारखा

मनास कोणतेही ऋतु चक्र नाही
कुठे बदलती मग हे दिवस तारखा

प्रीतीची भूमिती मी काय सांगू
वर्तुळाचा परीघ आहे सारखा

चमचमते नभ नेमके स्वप्नातले
असे तारकांचा अंधार यार का ?

का एव्हढे तूही स्पर्शून गेली
गंध येतो अरे मला एकसारखा

नचिकेत

स्वातंत्र्य

साम्राज्याच्या हृदयात शाई
झाली आहे घनघोर लढाई
रुजले होते कैफ मुक्ततेचे
येथे पेटली होती धडाई

लेखणी बोलली जागे व्हावे
देशासाठी सगळ्यांस निघावे
ही घ्या आता पेटवून मशाल
आहे अंधाराशीच लढाई

येइल कधीतरी आप कन्हाई
देहास मनाचा बाण चढावा
अखंड आहुतीस दान मिळावे
देशोधडीचे हे कार्य झळकावे

डोळ्यातील काय मागती दीप
जाईल दूरवर हाच किती देश
या दीपांनो उजळूनी टाका
स्वातंत्र्याचीच अखंड लढाई

नचिकेत

पिंजरा

आजन्म आहे एका कैद्याचा
मनाने केला सांभाळ होता
दोन गजातून सवय ही झाली
आभाळ आहे ते बघण्याची

आभाळ म्हणाले उडता राहा
निवारा मिळाला तसाच राहा
पिंजरा भावुक....बंदिस्त झाला
नशाही लाभली ती जगण्याची

कल्पना झाल्या बंदिस्त होत्या
चौकट आपली बिनधास्त होती
वाढली नाही उगाचच काही
सजाही इवल्या त्या माणसांची

पोपट आला फांदीवर बसला
खाल्ले फळ तसाच उडून गेला
पिंजरा नाही भिंतीच नाही
अवस्था काय अरे माणसांची

नचिकेत

तू कोणाला स्वप्नं विकली काय त्याचा भाव होता
राहिली काय आशा जिवंत काळ तेव्हढी जीवना

दिले होते का सूत्र हाती बांधुन घर आभाळात
जगाने गाठली होती उंची का एव्हढी जीवना

अश्रु नव्हते डोळ्यात कुठे जीव आनंदे तळपती
पराकोटीचं टोक गाठे कल्पना एव्हढी जीवना

लागला आहे बाजार विकले जाते सर्वकाही
हजारात मिळे माणुस मंदी का एव्हढी जीवना

एकदाच आता शेवटचे चल भेटु या दरीत सखे
जायचे राहिले होते खोल ती केव्हढी जीवना

नचिकेत